Jak wynika z różnych badań, niemal połowa uczniów przyznaje się do bycia ofiarą przemocy w szkole. Zarówno psychiczna, jak i fizyczna agresja jest więc częstym zjawiskiem wśród młodych osób. Mimo stale rosnącej świadomości, ta skala nie maleje.
Przemoc stroi się w wiele piórek: od tej werbalnej, często bagatelizowanej jako zwykłe koleżeńskie docinki, przez nauczycielski mobbing, po cielesne zaczepki. Nigdy nie rozpływa się w próżni, zawsze zostawia ślad.
Katarzyna Karaim
Choć trudno w to uwierzyć, problem dotyczy niemal każdej szkoły, na każdym etapie edukacji, a więc, może pojawić się nawet w pierwszych klasach szkoły podstawowej.
Bullying to inaczej przemoc rówieśnicza. (bullying = dręczenie)
Najczęstszymi formami prześladowania są przezwiska, wyśmiewanie, nękanie, ośmieszanie publiczne.
Przemoc rówieśnicza, może objawiać się biciem, kopaniem, pluciem, wyzwiskami czy naśmiewaniem się z ofiary, a także rozsiewaniem o niej plotek, zmuszaniem do wykonywania upokarzających czynności czy publikowaniem w sieci nieprawdziwych informacji lub ośmieszających zdjęć.
Jako ofiarę sprawcy wybierają zazwyczaj osobę słabszą, łatwo zastraszającą, która nie ma siły i odwagi, by się przed nim bronić. W większości są to dzieci nieśmiałe i trzymające się na uboczu, ale także takie, które wyróżniają się z grupy i nie dostosowują się do oczekiwań swoich kolegów.
Przemoc rówieśnicza jest niebezpieczna nie tylko dla zdrowia fizycznego i psychicznego dziecka, ale nawet dla jego życia. Niestety, dręczenie w szkole może w skrajnych przypadkach doprowadzić nawet do samobójstwa ofiary.
W przeciwieństwie do konfliktu, przemoc rówieśnicza zawsze wymaga szybkiej i zdecydowanej interwencji dorosłych. O ile jednak konflikty bywają głośnie, wokół przemocy zwykle panuje klimat tajemnicy i często możemy o niej wnioskować jedynie pośrednio. Każda ze stron tzw. trójkąta przemocowego, a więc sprawca, ofiara i świadek, ma inne powody, aby zachować milczenie i utrzymać obecny stan rzeczy.
Dzieci będące ofiarami – zwykle:
- mają sińce, zniszczone lub brudne ubranie, zniszczone przybory szkolne,
- zapytane nie potrafią wyjaśnić co się stało, same wyglądają na nieszczęśliwe,
- myślą o sobie, że są „gorsze”, wycofują się z kontaktów z innymi, są zamknięte
w sobie, - brak kolegów (dziecko nie ma przyjaciół w szkole a po szkole unika spotkań z kolegami, nie jest zapraszane przez nich do domów, na urodziny itd.)
- stają się apatyczne lub agresywne, zmieniają im się nastroje,
- pogarszają się wyniki w nauce oraz unikają szkoły – np. rano skarżą się na bóle głowy, brzucha, tracą apetyt, często powtarzają, że „nie lubią tej szkoły”, „nienawidzą swojej klasy”,
- spóźniają się do szkoły, trzymają się blisko nauczyciela,
